Γράφει η Γεωργία Φωτιάδου
Ποια είμαι;
Η αναμονή σε λίγες μέρες του Σεπτέμβρη, με βρίσκει πολύ σκεφτική και προβληματισμένη…
Ποια είμαι; Πού πάω; Τι θα κάνω; Θα κάνω κάτι ουσιαστικό επιτέλους;
Δεν νομίζω να είναι λόγω του ότι κοίταξα το ημερολόγιο…
Πιστεύω ότι δικαιολογημένα ξεκινούν τα σχολεία τέτοιες μέρες…
Πρέπει να είναι και μέρος του dna μας, μετά τον 15αύγουστο να αισθανόμαστε πιο σοβαροί, πιο προβληματισμένοι και έτοιμοι να κατακτήσουμε το παραπέρα…
Εμένα ο αέρας πάντως έτσι μου φύσηξε κι άρχισα να ρίχνω ματιές γύρω μου επικριτικές…
Διαπιστώνω ότι δεν ταιριάζω πια στην εποχή που ζω…
Και δεν εννοώ το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο…
Βλέπω ότι αν δεν προσαρμοστώ στα χρόνια που διανύουμε, θα μείνω πίσω και θα φταίω αποκλειστικά και μόνο εγώ…
Έζησα και απόλαυσα μπορώ να πω, τα προηγούμενα χρόνια που με την εμπειρία σου μπορούσες να επιπλέεις πολύ ικανοποιητικά, να επιβιώνεις και να έχεις και καλό πρόσωπο γύρω σου…
Τα τελευταία χρόνια όμως όλα θα πρέπει να πιστοποιούνται, αλλιώς θεωρούνται ανύπαρκτα. Οσο για σένα γίνεσαι μια σκιά για το σύστημα, το οποίο σε πετάει απέξω και καλείσαι να εγκαταλείψεις τις ικανότητές σου και να ασχοληθείς με πράγματα που ούτε σε εκφράζουν, αλλά ούτε τα αντέχεις…
