Γράφει η Γεωργία Φωτιάδου
Επιτέλους!
Άργησε να έρθει το φθινόπωρο, αλλά τώρα επιτέλους όλα γύρω μας είναι μουντά… Είναι σκοτεινά.
Έριξε τα πέπλα του πάνω στα τοπία που το καλοκαίρι θαυμάζαμε…
Έριξε τα περισσότερα φύλλα, τα περισσότερα τα κιτρίνισε και τα μετατρέπει σε λίπασμα για να συνεχίσει ο αέναος κύκλος των εποχών…
Η θάλασσα έχασε το πανέμορφο γαλάζιο της. Ώρες ώρες ξεχνάμε να στρέψουμε το βλέμμα μας προς αυτήν… Τώρα πια δεν μετρήσουμε τα αστέρια γιατί δεν έχουμε καθαρό ουρανό…
Όλα πάλι όμως είναι τέλεια γύρω… Όλα φθίνουν για να επέλθει η έκρηξη της άνοιξης το νέο έτος…
Έτσι όπως η ζωή μας η ίδια κύκλους κάνει… Έτσι όπως γεμίζει και αδειάζει το φεγγάρι…
Από τη χαρά πέφτουμε στη λύπη, από τις πολύβουες παρέες καταλήγουμε να είμαστε μόνοι μας…
Γι αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν κρίνεται μόνο από το τώρα και την τωρινή οπτική μας θεώρηση…
Αύριο θα μας φωτίσουν πάλι τα αστέρια και η θάλασσα θα καθρεφτίσει ξανά το ξένοιαστο ηλιόλουστο χαμόγελό μας….