Αξίζω κι εγώ;;;
Γράφει η Γεωργία Φωτιάδου
Φίλε μου καλέ, που χαίρομαι κάθε φορά να σε ακούω και να σου μιλάω…
Μου είπες ότι αξίζεις, ότι ζεις, ότι τολμάς και συνεχίζεις…
Και με έβαλες πάλι να σκεφτώ…
Ειδικά τέτοιες μέρες που θεωρούνται αποχαιρετιστήριες ενός χρόνου που μας αφήνει…
Και που πολλοί (όχι όλοι) κάνουμε απολογισμό και με το ξεκίνημα του νέου έτους αρχίζουμε και τα ξεσκαρταρίσματά μας και ζούμε στην απόλυτη ουτοπία της ανανέωσης και της ριζικής αλλαγής…
Χοχοχοχο εδώ γελάμε… αλλά λέμε τώρα…
Σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ ότι οι σοφές κουβέντες, σαν αυτή που μου είπες δεν μπορεί να κολλάνε μόνο σ’ αυτόν που τις σκέφτηκε…
Είναι για μένα και λίγο διεθνείς γιατί ισχύουν για τους περισσότερους από εμάς…
Κι εγώ τι κάνω;;; Ζω πάντως, πολλές φορές τολμάω και τελικά συνεχίζω ακάθεκτη…
Άρα, εντελώς ταπεινά, μπορώ να τολμήσω να πιστέψω ότι αξίζω κι εγώ;;;
