ΑΡΚΕΤΟΙ αποδίδουν την νίκη της Νέας Δημοκρατίας, με σημαντική διαφορά ποσοστού από τον δεύτερο, στην προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος έδειξε πιο αξιόπιστος από τον πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα και τον νέο ηγέτη του Πα.Σο.Κ.-Κινήματος Αλλαγής, Νίκο Ανδρουλάκη. Δεν έχουν άδικο. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι περισσότερο μετριοπαθής και κατάφερε να κρατηθεί μακριά από ορισμένους υπουργούς, κυρίως τον Άδωνι Γεωργιάδη, που χάλασαν την εικόνα της κυβέρνησης.
ΑΛΛΑ, ο Κ. Μητσοτάκης είναι και το πολιτικό πρόσωπο που δεν έχει στην κουλτούρα του την συγκυβέρνηση. Βεβαίως, στην κυβέρνηση που σχημάτισε το 2019 και στους ανασχηματισμούς που έκανε, συνεργάστηκε με πρόσωπα από άλλους πολιτικούς χώρους, τα οποία επέλεξε, ή ενέκρινε, εκείνος. Δεν τα επέβαλε ο επικεφαλής άλλου κόμματος, με τον οποίο συγκυβέρνησαν. Ο στόχος του είναι η αυτοδυναμία και όχι μία κυβέρνηση συνεργασίας. Αισθάνεται ότι έχει το «πάνω χέρι», γι’ αυτό δεν «καίγεται» για μία συνεργασία με άλλο, ή άλλα κόμματα. Πιθανόν να την θεωρεί ρίσκο και εμπόδιο, για να εφαρμόσει την δική του πολιτική φιλοσοφία στην διακυβέρνηση της χώρας. Θυμάται τι έπαθε ο αείμνηστος πατέρας του, Κωνσταντίνος, όταν είχε την οριακή πλειοψηφία εδρών στο Κοινοβούλιο. Θέλουμε να δούμε, εφόσον αποκτήσει την αυτοδυναμία, αν θα συνεχίσει να συνεργάζεται, με τα πρόσωπα που ήταν «παραφωνία» στην κυβέρνηση του.
