Γράφει η Γεωργία Φωτιάδου
Φίλε μου μην γυρνάς συνέχεια και λες την ατάκα: Μου χρωστάς…
Με ανατριχιάζει, όταν το ακούω…
Θυμάμαι μια φορά που το ευχαριστώ μίας φίλης που την ευεργέτησα κάποτε, ήρθε έμπρακτα μετά από 16 χρόνια…
Και ήταν πραγματικά συγκλονιστικό…
Γιατί εγώ είχα ξεχάσει…
Γιατί εγώ δεν έκανα ό,τι έκανα με απώτερο σκοπό…
Δεν περίμενα ούτε ένα ευχαριστώ…
Δεν περίμενα ούτε τόκους, ούτε αποδόσεις της πράξης μου…
Απλά έτυχε η συγκυρία, μπορούσα και το έκανα…
Το καλό… και μετά το έριξα στο γιαλό…
Το ωραιότερο βέβαια σενάριο που εξ ιδίας διαπίστωσα κάποια στιγμή…
Είναι να ευεργετήσεις τον εχθρό σου…
Να κάνεις καλό σε κάποιον που σου έκανε κακό…
Αυτό είναι η απογείωση, κατ’ εμέ, της καλής πράξης, η οποία πραγματοποιείται χωρίς καμιά υστεροβουλία…
Αυτό αποτελεί μάθημα ουσίας, μάλιστα, γιατί αποδεικνύει ότι αν θέλουμε μπορούμε να είμαστε καλύτεροι…
Καλύτεροι και δεν παρασυρόμαστε από την κακή αύρα των άλλων…
Και βάζουμε ένα λιθαράκι με τον τρόπο μας στο γενικότερο καλό…
Κάνε λοιπόν το καλό και ρίξτο στο γιαλό…
Όλα τα είπαν πια οι πρόγονοί μας…
Δεν έχουν αφήσει τίποτα, για να ανακαλύψουμε κι εμείς…
