Του Βασίλη Τζιτζή, Σκάλα Καλλιράχης Θάσος
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που έπαψε να ακούγεται η γνωστή αυτή μακάβρια λέξη συναγωνιστή ή νταβάρις στα ρώσικα από όπου και ξεκίνησε και θάφτηκε εδώ και τριάντα χρόνια. Ήταν μια λέξη που έκρυβε πόθους και προσδοκίες πολλών εκατομμυρίων ανά την Υφήλιο, που όλα όμως γκρεμίστηκαν μέσα σε είκοσι τέσσερες ώρες μετά από εβδομήντα δύο χρόνια πειραματισμού με εκατομμύρια θύματα από τους φίλους και από τους εχθρούς.
Τα πολλά εκατομμύρια θύματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο ανατολικό μέτωπο οφείλεται στην παρέμβαση των πολιτικών καθοδηγητών του κόμματος στις αποφάσεις των στρατιωτικών, που αν δεν συμφωνούσαν με τους κομματικούς χαρακτηρίζονταν προδότες και οι ρώσοι στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν από τους γερμανούς χαρακτηρίστηκαν προδότες, επειδή δεν σκοτώθηκαν για τον συναγωνιστή τους.
Και όμως ο καλλίτερος στρατιώτης του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου χαρακτηρίστηκε ο Φιλανδός που έπεσε για την Πατρίδα του, δεν πολέμησε για τον Χίτλερ, ούτε για τον Στάλιν και στο μνήμα του μπήκε ένας σταυρός. Στα ρώσικα μνήματα του πολέμου δεν υπάρχουν σταυροί, διότι όλοι πέθαναν για τον Στάλιν και για τον συναγωνιστή και την ιδεολογία του κομμουνισμού και οι γερμανοί σκοτώθηκαν για τον Χίτλερ, για τον ναζισμό και για τον κάμεραντ και την ιδεολογία. Και οι δύο ιδεολογίες ήταν έξω από την ορθή ανθρώπινη λογική της Δημοκρατίας και έπρεπε να επιβληθούν δια της βίας, πράγμα που συνεπάγεται πόλεμο εσωτερικό ή εσωτερική κάθαρση η κατάληψη ξένων εδαφών.
Για παράδειγμα η Γερμανία την Ευρώπη και η Ρωσία την Φιλανδία.
Βέβαια κομμουνιστικά κόμματα υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα, την Γαλλία και την Ιταλία, αλλά είναι πολύ διαφορετικά από την συναγωνιστική της πρώην ΕΣΣΔ, της Ρωσίας.
Επειδή στην Ρωσία εγκαθιδρύθηκε ο κομμουνισμός δια της βίας, έγινε λάβαρο η βία και ταλάνισε και ταλανίζει ακόμη την ανθρωπότητα για την επιβολή του κομμουνισμού σε χώρες που υστερούν σε μόρφωση, που ήταν ότι χειρότερο ονειρευόταν ο Μάρξ.
Η ιστορία μου έχει έναν ήρωα συναγωνιστή που δεν σκοτώθηκε και την τελευταία στιγμή όταν είδε ότι όλα χάθηκαν τα παράδωσε όλα το αρχηγιλίκι και τα αξιώματα και έγινε ένας δημοκράτης πολίτης και μετά πενήντα χρόνια είδε μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ορίστε η ιστορία του Χαράλαμπου που ήρθε προσφυγόπουλο από τον Πόντο και έγινε ψυχοπαίδι σε μια οικογένεια στα Γιαννιτσά. Σχολείο δεν πήγε και έκανε όλες τις δουλειές του θείου του, που τον διάλεξε από το ορφανοτροφείο της Λάρισας. Τα δυο τρία γράμματα τα έμαθε από τα άλλα παιδιά της παρέας και όταν κατάλαβε, ότι υπάρχει και άλλη ζωή την κοπάνησε και έγινε αντάρτης και βρέθηκε στον ΕΑΜ.
Στα τελευταία χρόνια του αντάρτικου χτύπησαν το χωριό μας τα Κοκκινόγεια της Δράμας και πήραν καμιά εικοσαριά σπίτια και μάζεψαν γελάδες, γαϊδούρια και μουλάρια, στάρια, ψωμιά καπνό και ότι άλλο χρειάζεται ένας αντάρτης για να επιβιώσει.
Όταν μπήκε ο καπετάνιος στο σπίτια του Σταύρου, ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρονών άφοβα τον πλησίασε και του είπε ο μπαμπάς μου είναι εκεί κάτω από τα άχυρα στο στάβλο και ο αδερφός μου. Ο καπετάνιος έβαλε το χέρι του κάτω στα άχυρα καιτράβηξε τον Σταύρο έξω και αντί να τον βρίσει και να τον κακοποιήσει του μίλησε σαν φίλος και του είπε, κρίμα σε σένα, που αντί να με υποδεχτείς κρύβεσαι σαν τον ποντικό λες και εγώ είμαι ένας φονιάς.
Αντί να πάρω το μοσχάρι σου, έπρεπε εσύ να μου το δώσεις για να μπορέσω να επιζήσω εκεί στα βουνά αγωνιζόμενος για την δική σου καλλιτέρεψη της ζωής σου και να σε ξεσκλαβώσω από τα λουριά του Δήμιου που λέγεται Δεξιά.
Πήρε θάρρος ο Σταύρος από την συμπεριφορά του καπετάνιου και του είπε, έτσι θα κάνω καπετάνιε, έλα μέσα στο σπίτι να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε.
Από την πόρτα φώναξε ο Σταύρος την γυναίκα του, Σοφία μάζεψε τα στρώματα έρχεται ο καπετάνιος και πήρε τον καπετάνιο αγκαζέ και μπήκαν στο σπίτι και από πίσω μπήκε και το κοριτσάκι που το έλεγαν Κυριακή.
Από την προφορά του κατάλαβε ο Σταύρος, ότι ο καπετάνιος ήταν πόντιος και τον ρώτησε από ποια πόλη. Εκείνος είπε από την Σαμψούντα. Τι σύμπτωση είπε ο Σταύρος και εγώ από την Σαμψούντα είμαι και όταν άκουσε το επίθετό του ο καπετάνιος τον αγκάλιασε και του είπε χαμένε μου ξάδερφε χρόνια σε ψάχνω από τότε που χωρίσαμε από το ορφανοτροφείο.
Ο Σταύρος έμεινε άγαλμα για μια στιγμή και μετά έσκυψε και τον φίλησε στα γένια του και άρχισε να κλαίει και στο στόμα του αισθανόταν τα δάκρυα του ξαδέρφου του.
Ήταν δύο ξαδερφάκια πολύ αγαπημένα ίδιας ηλικίας χωρίς οικογένεια και χώρισαν στο ορφανοτροφείο της Λάρισας, ο Χαράλαμπος πήγε ψυχοπαίδι και ο Σταύρος έγινε μαραγκός και παντρεύτηκε την Σοφία και καταστάλαξαν στην Κουμπάλιστα και έχουν δύο παιδιά τον Κώστα, που είναι κρυμμένος κάτω απ’ τα άχυρα και την Κυριακή που χώθηκε ανάμεσα στα πόδια του καπετάνιου και του χάϊδευε τα γένια.
Για κάμποση ώρα τα δυο ξαδέρφια έμειναν βουβά, αγκαλιασμένοι και χωρίς μιλιά κλαίγοντας από χαρά και τους ξύπνησε από την ευτυχία τους η Σοφία λέγοντας ο σοφράς εν έτοιμος ελάτε να τσιμπήσετε κάτι, ιδίως εσύ καπετάνιε που θα τα έχεις ξεχάσει τα πισία και τους γιουφκάδες.
Τότε στρώθηκε στον σοφρά ο Χαράλαμπος και εκείνη τη στιγμή ήρθαν δύο αντάρτες να πάρουν ότι διάταξε ο καπετάνιος από το σπίτι και να φύγουν, να πάρουν τον δρόμο για το βουνό.
Ο καπετάνιος τους είπε να φύγουν και αυτός θα έφερνε τα ζώα αργότερα, επειδή του είχαν στρώσει τραπέζι.
Τότε έβγαλε την χλαίνη του, πέταξε το δίκοχο και είπε στον Σταύρο, δεν πάω πουθενά, αύριο θα πάω να παραδοθώ στην Προσοτσάνη και ότι θέλει να γίνει ας γίνει μια ώρα αργότερα.
Βλέπω την ευτυχία σου ξάδερφε και σε ζηλεύω και εγώ τρέχω στα κατσάβραχα να σκοτωθώ για τον συναγωνιστή μου που δεν ξέρω ποιός είναι, ενώ εσύ ξέρεις ότι αγωνίζεσαι για την γυναίκα σου και για τα παιδιά σου.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί συναγωνιστές σου.
